آموزش ، کنترل و توسعه تکنولوژی دیابت

خون قند را در داخل بدن به گردش در می آورد آن را به کبد،ماهیچه و سلول های چربی میرساند وقتی قند به آن سلول ها می رسد هورمون انسولین باعث می شود که قند جذب سلول ها شود، که یا برای مصرف بعدی ذخیره می شود یا این که فوراً به صورت انرژی مصرف می گردد در نتیجه قند به ماهیچه ها، قلب و مغز نیرو می دهد و به بدن کمک می کند تا دمای ثابت خود را حفظ کند.

بدن یک شخص دیابتی نیز کربوهیدرات ها را به قند تبدیل می کند و آنها را به داخل خون می فرستد ولی در این نقطه سیستم بدن با مشکل مواجه می شود: قند قادر نیست وارد سلول ها شود زیرا در بدن با کمبود انسولین مواجه هستیم.
انسولین از لوزالمعده یا پانکراس می آید. لوزالمعده یک غده به طول تقریبی ۱۵ سانتی متر است که پشت معده قرار دارد. در شخص سالم، لوزالمعده مایعات زیادی از جمله انسولین، ترشح می کند. ولی در یک شخص دیابتی، یکی از این دو حالت اتفاق می افتد:

حالت اوّل: یا انسولین تولید نمی شود یا به اندازه ی کافی تولید نمی شود.

حالت دوم: این است که هر آنچه که لوزالمعده تولید می کند به درستی عمل نمی کند یا خوب مصرف نمی شود. در هر دو حالت سیستم بدن ناجور عمل کرده است. انسولین به تنهایی می تواند سلول ها را وادار کند، برای مصرف انرژی قند جذب کنند و بدن بدون انسولین سرانجام از قند اشباع می شود یعنی مقدار بسیار زیادی از قند خون مصرف نشده در جریان خون باقی می ماند. قند خون بالا خطری برای سلامتی انسان است. وقتی قند در جریان خون ساخته می شود، کلیه ها سعی می کنند آن را فیلتر کرده و به بیرون بفرستند. برای خروج و حذف قند خون کلیه ها باید آن را حل کنند هرچه قند بیشتری بخواهد خارج شود باید ادرار بیشتری از کلیه ها عبور کند. ملاحظه می کنید که این وضعیت چگونه به سرعت، منجر به تکرر ادرار و افزایش تشنگی – دو نشانه ی عمده ی دیابت می شود.

هرچند کلیه ها به نحو مؤثری بدن را از اشغال قند حفاظت می کنند ولی دو برابر کارکردن به تدریج کلیه ها را فرسوده می کند. در دراز مدت، چنین کار زیادی سرانجام باعث بیماری کلیه ها می شود. ولی این تنها مشکل قند خون نیست. در همین موقع که کلیه ها با عصبانیت سیستم بدن را از قند پاکسازی می کنند، بدن از کمبود سوخت شدیداً رنج می برد. سلول های بدن که قادر به سوزاندن قند نیستند، شروع به استفاده از پروتئین و چربی بدن به عنوان منابع انرژی می کنند. این تجزیه چربیها برای تأمین سوخت بدن، نوعی اسیدهای سمی آزاد می کند که به آنها کتون (Ketones) می گویند. مقداری از کتونها از طریق ادرار خارج می شوند، ولی سرانجام کتون ها روی هم جمع می شوند و وقتی مقدار آنها بالا رفت در بدن حالتی ایجاد می کنند که کتواسیدوز (Ketoacidosis) نام دارد و باعث مسمومیت سیستم بدن می شوند. نشانه های اولیه ی این حالت تکرر ادرار، تشنگی مفرط و خشکی دهان می باشد که خشکی دهان نتیجه ی کمبود آب در بدن (ئیدراسیون) می باشد. در حالات شدید و نهایی، کتواسیدی می تواند موجب بیهوشی شخص شود،که بعضی از مردم آن را کمای دیابتی( diabetic coma) می نامند و اگر مداوا نشود، کتواسیدی میتواند موجب مرگ شخص شود. تقریباً در تمام حالت ها، افراد دیابتی حداقل به مداوای پزشکی با برنامه احتیاج دارند که شامل مراقبت های روزانه خود شخص می شود. برای بعضی از افراد، باید انسولین مصرف کرد؛ برای بعضی دیگر، باید وزن بدن را پایین آورد؛ برای بعضی ها،باید از هردو روش استفاده کرد. برای تمام افراد دیابتی، در مورد تغذیه و ورزش باید توجه خاصی مبذول داشت، یعنی شیوه ی زندگی را تغییر داد.